کسی را به کسی نیست

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست


این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیش‌رو و باز پسی نیست

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم، به تو بر می‌خورم اما

آن‌سان شده‌ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام، جای تو خالی است

فردا که می‌آیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

وقتی همه‌ی بودن ما جز هوسی نیست . 

                                           " هوشنگ ابتهاج "                                                                                                                                                     

نه تنها پیرهن از چین بیاریم

که اقلامی خفن از چین بیاریم



برای رفع مشکل از جوانان

در این فکریم زن از چین بیاریم!



کفن پوشان راه محو فقریم

ولی باید کفن از چین بیاریم



دکانها مملو از پوشاک چینی است

از این پس رختکن از چین بیاریم



اگر آن چیز نیکو را لولو بُرد

نکن شیون لَبَن از چین بیاریم



چراغ مه شکن وقتی نداریم

چراغ مه شکن از چین بیاریم!



هزار و صد تومن لازم اگر شد

هزار و صد تومن از چین بیاریم!



ولی، شاید، اگر، داریم، اما

یقینا، واقعا از چین بیاریم



گلاب قمصر کاشان گران است

بیا مُشک خُتن از چین بیاریم



به هر صورت به سود ماست کلا

اگر حتی لجن از چین بیاریم



به جای رستم دستان و سهراب

اساطیر کهن از چین بیاریم



برای شاعران الفاظ کمیاب

جُعَل، حِربا، زغن از چین بیاریم



پر طاووس در دنیا گران است

دماغ کرگدن از چین بیاریم



اگر با زلزله تهران فرو ریخت

دوباره یک پکن از چین بیاریم



دهنها خسته شد از نطقهامان

یدک باید، دهن از چین بیاریم



ترقه، فشفشه، باروت، موشک

خطرناکه حسن! از چین بیاریم



خلاصه جنس کشور گشته چینی

فقط مانده وطن از چین بیاریم



بیا تا دست یکدیگر بگیریم

و سر تا پا بدن از چین بیاریم



به هر صورت سیاست اینچنین است

به ما هر چی بگن از چین بیاریم.

                 طنز از " مهدی استاد احمد " 

غروب است در شهر بی شادی و بی ترانه


غروب است و گنجشک‌ها راهی آشیانه



غروب است و بغضی گلوی افق را گرفته

و با دست خالی پدر می‌رود سوی خانه



پدر ، گرمی خانه  و شوق  دیدار  فرزند

پدر، سردی دست‌هایی که بی آب و دانه



پدر می‌رسد پشت در؛ باز کن آمدم باز

به آغوش او می‌پرد کودکی شادمانه



در آغوش باز پدر بازی رنگ و رؤیا

تبسم به لب دارد آن لحظه گویی زمانه



برای پدر کودکی گرم شیرین زبانی

سکوت پدر سردی آتشی بی زبانه



سکوت است و در خانه از جعبۀ رنگ و نیرنگ

بلند است غوغای لاف و گزاف و بهانه



سکوت قفس سرد و سر زیر پر مرغ خوش خوان

سیاه است از بانگ زاغان کران تا کرانه .

                                                   " اسماعیل امینی "
 

معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

"حافظ"

به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع، ولی لبهایم
هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد
جانشین تو در این سینه، خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتند : نشد!

                             "فاضل نظری"

همچو فرهاد بود کوهکنی پیشه ما
کوه ما سینه ما ناخن ما تیشه ما
شور شیرین زبس آراست ره جلوه گری
همه فرهاد تراود ز رگ و ریشه ما
بهریک جرعه می منت ساقی نکشیم
اشک ما باده ما دیده ما شیشه ما
عشق شیری است قوی پنجه و می گوید فاش
هرکه از جان گذرد بگذرد از بیشه ما .

                   (میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری)

لیلی شبی از وادی مجنون گذر کرد

با گوشه چشمی به حال او نظر کرد

مجنون در آن امواج غم حال خوشی داشت

در گیرو دار عشق احوال خوشی داشت

فریاد می زد از سرِ سوز و سرِ درد

لیلای خود را یک نفس فریاد می کرد

لیلی چو حال عاشق دیوانه را دید

کوه دلش لرزید و سنگ خاره پاشید

آمد سر او را ز روی خاک برداشت

بر دامن پر مهر و گرم خویش بگذاشت

گفتا بیا تا لحظه ایی آرام گیریم

لختی بیاسائیم و از هم کام گیریم !

مجنون عاشق تا رخ آن ماهرو دید

چون بید مجنون شانه های او بلرزید

برخاست، سر برداشت از دامان لیلی

گفتا مرا با خود رها کن جان لیلی

من عاشق جان توام، لیلی همان است

لیلی همان احساس پاک جاودان است

اینجا تن واندام بازاری ندارد

دیوانه با این کارها کاری ندارد !

لیلی به خود لرزید و پلکش بر هم افتاد

بر غنچه ی رویش زلال شبنم افتاد

یک لحظه مجنون گشت و مجنون را رها کرد

او را رها در جذبه ای بی انتها کرد

مجنون چو یک زورق به شط شب روان شد

لیلی بر آن تابوت کوچک بادبان شد

پارو زنان بر پهنه ی امواج راندند

چشمان شب بر آن دو هاج و واج ماندند

رفتند تا در گوشه ای تنها فتادند

جانها گره خورده و از تن ها فتادند

توفان شن آن شب بیابان را بپوشاند

در گوشه ی شنزار باغ لاله رویاند

آنجا دو تن با هم به زیر خاک می رفت

یک جان "حق جو" جانب افلاک می رفت.

به رهی دیدم برگ خزان پژمرده ز بیداد زمان كز شاخه جدا بود

چو ز گلشن رو كرده نهان در رهگذرش باد خزان چون پیك بلا بود

ای برگ ستمدیده پاییزی آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی ؟

روزی تو هم آغوش گلی بودی دلداده و مدهوش گلی بودی

ای عاشق شیدا دلداده رسوا گویمت چرا فسرده ام ؟

در گل نه صفایی نی بوی وفایی جز ستم ز وی نبرده ام

خار غمش در دل بنشاندم در ره او من جان بفشاندم

تا شد نوگل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست با خار و خسی پیوست

من ماندم و صد خار ستم وین پیكر بی جان

ای تازه گل گلشن ! پژمرده شوی چون من

هر برگ تو افتد به رهی پژمرده و لرزان

                                       "بیژن ترقی "