نورعلی غریبی که متولد شهر میلاجرد است، در اوان جوانی به عنوان یکی از نیروهای موثر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی استان شناخته شده و پس از یک مرخصی بسیار کوتاه که به دنبال یکسال حضور در جبهههای حق علیه باطل برای شرکت در مراسم ازدواج این رزمنده دست داده بود، در آستانه ازدواج، با اولویت قرار دادن جبهه و جنگ و با سرسپردن به دستور رهبر کبیر انقلاب با این مضمون که جبههها را خالی نگذارید، دوباره به کردستان اعزام شد.
وی در مدت زمان کوتاهی پس از بازگشت به جبهه در منطقه کردستان به شدت مجروح شده و دو پا و دو چشم خود را به دنبال این مجروحیت از دست داد.
این جانباز جنگ تحمیلی مدت زمان طولانی را در بیمارستان گذراند و پس از بیش از 50 بار عمل جراحی در ایران و دیگر کشورها، امروز به عنوان جانباز 70 درصد زبان گویای بسیاری از جانبازانی است که قدرت بیان آنچه بر آنان گذشته است و آنچه به عنوان آرمان در صدد حفظ و احیای آن هستند را ندارند.
در ادامه قطعه شعری از این عزیز جانباز را ملاحضه می نمایید.
باز جانم بار دیگر پرگرفت/ ازشهیدان وطن ساغر گرفت
موج آن دریا بدین ساحل رسید / ملجاء و ماوای اهل دل بدید
دید قبر چند شهید پاکباز / دید قبر عاشقانی سر فراز
در میان قبرها میزد قدم/ اشک میریخت از دو چشمش دم به دم
یادش آمد حیدر خونین کفن/ یادش آمد سبزعلی خوش سخن
هم علی آنجا بدید و هم ولی/ هم علیجان دید و هم قربانعلی
دو ابولفضل دو حسین آنجا بدید / پس بیاد آن حسن آهی کشید
آن حسن که کشته شد چون تشنه لب/ در اسارت با شکنجه روز و شب
پس زمحمود و محمد یاد کرد / یادی از هنگامه مرصاد کرد
یادش آمد آن رضاهای جوان / آن جوانان رشید و مهربان
بعد از آن قبرحسن ها را بدید / گوئیا از آسمان صوتی شنید
کین شهیدان تا قیامت باقیند/ تشنگان راه حق را ساقیند