می گذرم


می گذرم ، می گذرم

ز برای تو از جان می گذرم ز دیار تو گریان می گذرم

اشك و آهم زاد راهم

می روم دست دعا بر آسمان دارم

دور از یاران ، افتان ، خیزان می روم دام بلا ، به پای جان دارم

من و سوز عشق و خانه بدوشی من وشام هجر و كنج خموشی

ره بی پایانی دارم من سر بی سامانی دارم من

من از شهر تو چون نالان می گذرم تنها سایه من باشد همفسرم

این عشق تو مرا بنگر تا كجا کشانده دست از دلم بدار كه دگر طاقتم نمانده

من از شهر تو چون نالان می گذرم تنها سایه من باشد همسفرم

این عشق تو مرا ، بنگر تا كجا كشانده دست از دلم بدار كه دگر طاقتم نمانده

دل سنگت كجا درد مرا می داند غم و رنج مرا تنها خدا میداند.

       ترانه : بیژن ترقی

دوستت دارم پریشان، شانه می خواهی چه کار؟
دام بگذاری اسیرم ، دانه می خواهی چه کار؟

تا ابد دور تو می گردم ، بسوزان ، عشق کن
ای که شاعر می کُشی ،پروانه می خواهی چه کار؟

مُردم از بس شهر را گشتم ، یکی عاقل نبود
راستی تو این همه دیوانه میخواهی چه کار؟

مثل من آواره شو از چار دیواری درآ!
در دل من قصر داری، خانه میخواهی چه کار ؟

بشکن ان آیینه را ، در شعر من خود را ببین
شرح این زیبایی از بیگانه میخواهی چه کار؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن
گریه کن! پس شانه ی مردانه میخواهی چه کار؟

مهدی فرجی.....

 دردواره ها 


دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

دردهای من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم

درد می کند

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب

پافشاری شگفت دردهاست

دردهای آشنا

دردهای بومی غریب

دردهای خانگی

دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

در دلم نوشته است

دست سرنوشت

خون درد را

با گلم سرشته است

پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟

                                     "قیصر امین پور"

سفره ای دلم دوباره باز شد

این ترانه بوی نان نمی دهد

بوی حرف دیگران نمی دهد

سفره ی دلم دوباره باز شد

سفره ای که بوی نان نمی دهد

نامه ای که ساده وصمیمی است

بوی شعر و داستان نمی دهد:

... با سلام و آرزوی طول عمر

که زمانه این زمان نمی دهد

کاش این زمانه زیر و رو شود

روی خوش به ما نشان نمی دهد

یک وجب زمین برای بغچه

یک دریچه آسمان نمی دهد

وسعتی به قدر جای ما دو تن

گر زمین دهد، زمان نمی دهد

فرصتی برای دوست داشتن

نوبتی به عاشقان نمی دهد

هیچ کس برایت از صمیم دل

دست دوستی تکان نمی دهد

هیچ کس به غیر ناسزا تو را

هدیه ای به رایگان نمی دهد

کس ز فرط های و هوی گرگ و میش

دل به هی هی شبان نمی دهد

جز دلت که قطره ای است بی کران

کس نشان ز بیکران نمی دهد

عشق نام بی نشانه است و کس

نام دیگر بدان نمی دهد

جز تو هیچ میزبان مهربان

نان و گل به میهمان نمی دهد

نا امیدم از زمین و از زمان

پاسخم نه این، نه آن... نمی دهد

پاره های این دل شکسته را

گریه هم دوباره جان نمی دهد

خواستم که با تو درد دل کنم

گریه ام ولی امان نمی دهد...



                                         " قیصر امین پور"

چون زلف توام جانا در عین پریشانی
چون باد سحر گاهم در بی سر و سامانی
من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
خواهم که تو را در بر بنشانم و بنشینم
تا اتش جانم را بنشینی و بنشانی
ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم تو را مانم تو اشک مرا مانی

در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی پنهانی
من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
از اتش سودایت دارم منو دارد دل
داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی
ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت
روی از من سرگردان شاید که نگردانی.

                               " رهی معیری "

دلخوش ازآنیم که حج میرویم

غافل از انیم که کج میرویم

کعبه به دیدار خدا میرویم

او که همینجاست کجا میرویم

دین به خدا جز به دل پاک نیست

رستن غم از دل غمناک نیست

دین که به تسبیح و سر و ریش نیست

هر که علی گفت که درویش نیست

سال قحطی

گلدونا گل ندادن . درختا بارندادن

گوسفند و گاو و میشا . ماست و پنیرندادن

گندمای بیابون . یه لقمه نون ندادن

چشمه های تو دالون . یه چیکه آب ندادن

به هر کی هر چی گفتم . به من جواب ندادن

مردای مست کوچه . تو دستاشون کلوچه

تلوتلو میرفتن . از پیچ و تاب کوچه

آی آدمای مرده . ترس دلاتون رو برده

پس چرا ساکت هستین . سگ دلاتون رو خورده

به هر کی هر چی گفتم . به من جواب ندادن

بسه ساکت نشستن . در خونه هارو بستن

از همه دل بریدن . دل به کسی نبستن

یالا پاشین بجنگین . با این روزای ننگین

چه فایده داره اینجا . حتی نشه بخندی.

                                    "    فروغی " 

"از من بگذر"
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر
سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم
بگذشته در آتش همچون روزم
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر

بگذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمعی تا سحر بسوزم
بگذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمعی تا سحر بسوزم

دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر و با دل شکسته بگذارم
دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر و با دل شکسته بگذارم
بگذر از من تا به سوز دل بسوزم
آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم
بگذر از من تا به سوز دل بسوزم
آه ، در غم این عشق بی حاصل بسوزم

بگذر تا در شرار من نسوزی ، بی پروا در کنار من نسوزی
همچون شمعی به تیره شب ها
می دانی عشق ما ثمر ندارد ، غیر از غم ، حاصلی دگر ندارد
بگذر زین قصه ی غم افزا

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر
سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم
بگذشته در آتش همچون روزم
غمگین چو پاییزم ، از من بگذر
شعری غم انگیزم ، از من بگذر

  
                                "تورج نگهبان"

خانه ات سرد است؟

خورشیدی در پاکت می‌گذارم

و برایت پست می‌کنم

ستاره‌ی کوچکی در کلمه‌ای بگذار

و به آسمانم روانه کن

بسیار تاریکم...

                                            «منوچهر آتشی»