ای دوست این من هفتاد من

نه خیری نه آثاری بود زمن

در ادعا من هستم چو شیر

درعمل دررفتار خود اسیر

پیر شد جسم جانم ای جوان

عمر  آخر رسید مرا مرده دان

وقت آخر شد ز دوران ما

جوان هوشیار نبود خیر زما

بی غرض گفتم وضع آشکار عیان

این هفتادمن را توخالی پوچ دان

یکی درمکان کاخ گرم نرم هست

یکی درمکان خرابه کوی سردهست

اوضاع هست چرا این چینن

ای خدای بالا  ای خدای زمین

تمام فکر وجودم هست یاد دوست

تمام ایام فقط یاد او غوغا اوست

خوش آن آیام که پیامی زوی رسید

خوش بود روزگارم ازپیام دوست

ای دوست عمرت به بلندی آفتاب

 ایامی نه باشد حال احوالت خراب

عکس دوست جلو چشمم  هست

ذهن فکرم بااو درحال گفتگو ست

هنگام آخر دستمان خالی از سیم زر

چشم  گوش بیدار هست یا کورکر

زمانی گذشت دیگر زما نمی ماند اثر

برگشت سوی همره ماهست خیرشر

گرنام نیکو بود زما .ما زنده ایم

غیر ازاین گر بود بدان بازنده ایم