امروز به اندازه تمام آدم های دنیا غمگینم . . .
بغض هایم وادارم میکند بنویسم از تو و رفتنت
از من و این همه تنهایی . . .
دلگیرم از دنیا و تلخی هایش ، از تو و نبودنت ، از خودم و تنهایی ام
تو رفته ای و من یادت را به دنیای مجازی کشاندم
اما میدانم که این را میخوانی و احساسم را میدانی بی آنکه برایت بازگو کنم
مهربانم مرا ببخش برای دیروز که نیامد سراغت و دلخور نباش از فردا و نیامدنم کنارت
من از خانه ات و تنها سنگش بیزارم . . .

یادم نمیره وقت رفتن چی تنت بود
اول قصه مون چه وقت رفتنت بود
دلم واسه هیشکی بجز تو تنگ نمیشه
یه چیزایی یادم میمونه تا همیشه

نحستــــــــــــــــــرین روز زندگی من


27/12/1378

فراموش نخواهم کرد روز رفتنت را مهـــــــــــــــــــــــ ـــربانم

بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !


در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید


یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم


ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ


یادم آید : تو بمن گفتی :
ازین عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ، آئینة عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا ، که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !


با تو گفتنم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !


اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید


یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ، نرمیدم


رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم
فریدون مشیری

دل سوختن؟ رسم عاشقی اين نيست که تک و تنها بسوزی و ديگر نمانی، ... کاش می دانستيم که زودتر از ما، عشق ماست که برای دوری ما می سوزد و می سازد... کاش می فهميديم که قدر

بودن، قدر عاشقی، قدر عشق چيست و چقدر است، کاش بيراه نمی رفتيم و می مانديم چون روز اول، عاشق، عاشق، ...

بازی با کلمات قشنگ است، بازيگری حرفه ای می خواهد، اما، قسم ، که حقيقت عشق، وجود هرگونه بازی و بازيسازی را بی نياز از دروغ و نيرنگ می سازد...

نمی دانم! بلد نيستم! من نمی دانم دل سوختن برای چيست؟ مرا سوختنی نباشد جز برای عشقم، برای او، برای بودن با او و دور ماندن از او، می سوزم، آری، اما نه به درد اين بازيگر قهار و

خوشرنگ زندگی، نه به سختی و دل تنگی نمادين اين دنيای پوشالي...

آری می سوزم، از درد دور بودن و عاشقی، از غم اشک و سردی، می سوزم، اما نمی دانم چرا؟ ... خودی برايم ديگر نمانده است، نمی خواهم، خودی را که ز عشقم دور می سازد نمی خواهم،

می سوزانمش، آری، می سوزانمش هر دل و هر نگاهی که مرا دور سازد از عشقم،

و می بوسم، می بويم، می جويم دلی را، دستی را، سخنی را، نگاهی را، هر نسيم و بادی را که وجودم را به او و عشقم نزديک سازد،

من بنده عشقم، بنده عاشقی...

بار آخر من ورق را با دلم بور میزنم!

بار دیگر حکم کن!اما نه بی دل!

با دلت دل حکم کن.

حکم دل:

هر که دل دارد بیاندازد وسط!

تا که ما دلهایمان را رو کنیم!

دل که روی دل بیافتاد عشق حاکم می شود!

پس به حکم عشق بور بزن اندیشه ات را...!

حکم لازم:دل گرفتن !دل سپردن!هر دو لازم!

عشق لازم اما این بار!ساده ساده بی کلک

بی غل و غش .

دل گرفتن !دل سپردن!هر دو لازم اما:

دل بریدن ممنوع!دل نداری ننداز!

برش دل کماکان ممنوع!!!