امام صادق عليه السلام :

إِنَّ فِى السَّماءِ مَلَكَينِ مُوَكَّلَينِ
بِالعِبادِ، فَمَن تَواضَعَ لِلّهِ رَفَعاهُ وَمَن تَكَبَّرَ وَضَعاهُ؛
در آسمان
دو فرشته بر بندگان گماشته شده اند پس هر كس براى خدا تواضع كند، او را بالا برند و
هر كس تكبر ورزد او را پَست گردانند.

كافى، ج2، ص122، ح2

امام على عليه السلام :

إِذا تَفَقَّهَ الرَّفيعُ تَواضَعَ؛
انسان
بلند مرتبه چون به فهم و دانايى رسد، متواضع مى شود.

غررالحكم، ج3، ص133، ح4048

امام على عليه السلام :

فى صِفَةِ المُتَّقينَ ـ : مَلبَسُهُمُ
الاِقتِصادُ وَمَشيُهُمُ التَّواضُعُ؛
در وصف پرهيزكاران ـ : لباسشان ميانه
رويست و راه رفتن و رفتارشان متواضعانه است.

نهج البلاغه، خطبه 193

امام صادق عليه السلام :

إِنَّ مِنَ التَّواضُعِ أَن يَرضَى الرَّجُلُ
بِالمَجلِسِ دونَ المَجلِسِ وَأَن يُسَلِّمَ عَلى مَن يَلقى وَأَن يَترُكَ المِراءَ
وَإِن كانَ مُحِقّا وَلايُحِبَّ أَن يُحمَدَ عَلَى التَّقوى؛
از تواضع است كه
انسان به پايين مجلس رضايت دهد، به هر كس بر مى خورد سلام كند، مجادله را رها كند
اگر چه حق با او باشد و دوست نداشته باشد كه او را به پرهيزكارى
بستايند.

بحارالأنوار، ج75، ص118، ح3

 رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

ثَلاثَةٌ لايَزيدُ اللّه  بِهِنَّ إِلاّ
خَيرا: اَلتَّواضُعُ لايَزيدُ اللّه  بِهِ إِلاَّ ارتِفاعا وَذُلُّ النَّفسِ
لايَزيدُ اللّه  بِهِ إِلاّ عِزّا وَالتَّعَفُّفُ لايَزيدُ اللّه  بِهِ
إِلاّغِنَىً؛
سه چيز است كه خداوند به سبب آنها جز بر خير و خوبى نمى افزايد:
تواضع كه خداوند به سبب آن جز بلند مرتبگى نمى افزايد، شكسته نفسى كه خداوند به سبب
آن جز عزّت نمى افزايد و مناعت طبع كه خداوند به سبب آن جز بى نيازى نمى
افزايد.

بحارالأنوار، ج75، ص124، ح22

امام كاظم عليه السلام :

إِنَّ الزَّرعَ يَنبُتُ فِى السَّهلِ
وَلايَنبُتُ فِى الصَّفا فَكَذلِكَ الحِكمَةُ تَعمُرُ فى قَلبِ المُتَواضِعِ وَلا
تَعمُرُ فى قَلبِ المُتَكَبِّرِ الجَبّارِ، لأِنَّ اللّه  جَعَلَ التَّواضُعَ آلَةَ
العَقلِ وَجَعَلَ التَّكَبُّرَ مِن آلَةِ الجَهلِ؛
زراعت در زمين هموار مى رويد،
نه بر سنگ سخت و چنين است كه حكمت، در دل هاى متواضع جاى مى گيرد نه در دل هاى
متكبر. خداوند متعال، تواضع را وسيله عقل و تكبر را وسيله جهل قرار داده
است.

تحف العقول، ص 396

امام رضا عليه السلام :

اَلتَّواضُعُ دَرَجاتٌ: مِنها أَن يَعرِفَ
المَرءُ قَدرَ نَفسِهِ فَيُنزِلَها مَنزِلَتَها بِقَلبٍ سَليمٍ، لايُحِبُّ أَن
يَتىَ إِلى أَحَدٍ إِلاّ مِثلَ مايُؤتى إِلَيهِ، إِن رَأى سَيِّئَةً دَرَأَها
بِالحَسَنَةِ، كاظِمُ الغَيظِ عافٍ عَنِ النّاسِ، وَاللّه  يُحِبُّ
المُحسِنينَ؛
تواضع درجاتى دارد: يكى از آنها اين است كه انسان اندازه خود را
بشناسد و با طيب خاطر خود را در آن جايگاه قرار دهد، دوست داشته باشد با مردم همان
گونه رفتار كند كه انتظار دارد با او رفتار كنند، اگر بدى ديد آن را با خوبى جواب
دهد، خشم خود را فرو خورد و از مردم درگذرد، و خداوند نيكوكاران را دوست
دارد.

كافى، ج2، ص124، ح13

امام على عليه السلام :

مَن أَتى غَنيّا فَتَواضَعَ لَهُ لِغِناهُ
ذَهَبَ ثُلُثا دينِهِ؛
هر كس در مقابل ثروتمند به خاطر ثروتش تواضع كند دو سوم
دينش از بين برود.

نهج البلاغه، حكمت 228

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

يا عَلىُّ وَلِلعالِمِ ثَلاثُ عَلاماتٍ:
صِدقُ الكَلِمِ وَاجتِنابُ الحَرامِ وَأَن يَتَواضَعَ لِلنّاسِ كُلِّهِم؛
يا على
دانشمند سه نشانه دارد: راستگويى، حرام گريزى و فروتنى در برابر همه
مردم.

التوحيد، ص 127

امام حسن عسکری علیه السلام:

التَّواضُعُ نِعمَةٌ لایُحسَدُ عَلیها؛
تواضع و فروتنی نعمتی است که
بر آن حسد نبرند.

تحف العقول، ص489