***امام زين العابدين(عليه السلام)***

1. إنَّالْمَعْرِفَهَ، وَكَمالَ دینِ الْمُسْلِمِ تَرْكُهُ الْكَلامَ فیمالایُغْنیهِ، وَقِلَّهُ ریائِهِ، وَحِلْمُهُ، وَصَبْرُهُ، وَحُسْنُخُلْقِهِ.

همانا معرفت و كمال دین مسلمان، در گرو رهاكردن سخنان و حرف هائىاست كه به حال او ـو دیگرانـ سودى ندارد. و از ریا و خودنمائى دورى جستن،در برابر مشكلات زندگى بردبار و شكیبا بودن و  داراى اخلاق پسندیده و نیكسیرت بودن است.

بجای حسرت و اندوه برای عدم موفقیتهای گذشته، با گرفتن تصمیم و اراده قوی جبران کن.

                                                                                                         امام هادي(ع)

1- فرق غبطه و حسد

امام صادق عليه السلام:

إِنَّ المُؤمِنَ يَغبِطُ وَلايَحسُدُ وَالمُنافِقُ يَحسُدُ وَلايَغبِطُ؛

مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

(غبطه آن است كه آرزو كنى آنچه ديگرى دارد، داشته باشى بدون اينكه آرزوى نابودى نعمت ديگرى را داشته باشى و حسد آن است كه بخواهى نعمتى را كه ديگرى دارد، نداشته باشد).

(كافى، ج2، ص307، ح7)

 چه کسی شایسته است مورد غبطه واقع شود

امام صادق عليه السلام:

مَن كانَ آخِرُ يَومَيهِ خَيرُهُما فَهُوَ مَغبوطٌ؛

كسى كه امروزش بهتر از ديروزش باشد، شايسته است كه مورد غبطه قرار گيرد.

(معانى الأخبار، ص 342).  

رسول اكرم صلى الله عليه و آله:

اِنَّ البَيتَ اِذا كَثُرَ فيهِ تِلاوَةُ القُرآنِ كَثُرَ خَيرُهُ وَاتَّسَعَ اَهلُهُ وَاَضاءَ لاَِهلِ السَّماءِ كَما تُضى ءُ نُجومُ السَّماءِ لاَِهلِ الدُّنيا؛

خانه اى كه در آن قرآن فراوان خوانده شود، خير آن بسيار گردد و به اهل آن وسعت داده شود و براى آسمانيان بدرخشد چنان كه ستارگان آسمان براى زمينيان مى درخشند.

كافى، ج2، ص610، ح1

رسول اكرم صلى الله عليه و آله:

اَلا مَن تَعَلَّمَ القُرآنَ وَعَلَّمَهُ وَعَمِلَ بما فيهِ فَأنَا لَهُ سائِقٌ اِلَى الجَنَّةِ وَدَليلٌ اِلَى الجَنَّةِ؛

بدانيد هر كس قرآن را بياموزد و به ديگران آموزش دهد و به آنچه در قرآن است عمل كند، من جلودار و راهنماى او به سوى بهشت هستم.

كنزالعمال، ج1، ص531، ح2375

 امام صادق عليه السلام :

يَقولُ إِبليسُ لِجُنودِهِ: أَلقوا بَينَهُمُ الحَسَدَ وَالبَغىَ، فَإِنَّهُما يَعدِ لانِ عِندَ اللّه الشِّركَ؛
شيطان به سپاهيانش مى گويد: ميان مردم حسد و تجاوزگرى بياندازيد چون اين دو، نزد خدا برابر با شرك است.

كافى، ج2، ص327، ح2

قال رسول الله صلى الله عليه و آله :

اَلطِّيَرَةُ شِركُ وَمامِنّا إِلاّ وَلكِنَّ اللّه يُذهِبُهُ بِالتَّوَكُّلِ؛
فال بد زدن شرك است و هيچ كس ازما نيست مگر اين كه به نحوى دستخوش فال بد زدن مى شود، اما خداوند با توكل به او آن را از بين مى برد.

سنن ابن ماجه، ج2، ص1170، ح3538